 |
| |
| Een lans breken voor preventie |
Met het genieten van de laatste zomerzon, moeten we ook beseffen dat de herfst voor de deur staat. Nog enkele stuiptrekkingen van de zomer, daarna is de herfst aan de macht. Waar is mijn regenjack en shawl? Persoonlijk zie ik bij het begin op tegen die korte dagen. Je gaat ’s ochtends op pad in het donker en als je ’s avonds je auto weer voor de deur zet is het opnieuw donker.
Deze periode is ook de tijd van de begroting, van de subsidieaanvragen. Spannend en het neemt veel energie. Met gemeenten zijn we in gesprek over de plannen en de budgetten voor 2020. Het is mooi om te vernemen dat we worden gewaardeerd en dat we voor de inwoners en de gemeente als opdrachtgever waarde toevoegen. De budgettaire klem waar veel gemeenten in zitten, er wordt meer uitgegeven dan wordt ontvangen voor het sociale domein, leidt ondanks de waardering tot lastige overleggen waarbij onze tarieven en budgetten onder druk staan. Ik ben somber over onze financiële positie voor 2020. De CAO’s waar wij mee te maken hebben, Social Work en Gehandicaptensector, laten forse loonstijgingen zien. Allemaal in lijn met de loonstijgingen elders in de collectieve sector. Fijn voor de collega’s, een hoofdbreker voor de begroting 2020. Bedenk daarbij dat circa 70% van onze kosten bestaat uit loonkosten.
Natuurlijk hadden we ook gehoopt op goed nieuws met Prinsjesdag. Dat viel voor ons tegen. Er komt extra budget voor de jeugdzorg. Dat gaat ons indirect ook een beetje helpen. Extra middelen voor het sociaal domein zitten er niet in. We hadden daar op een steviger lobby van de gemeenten gerekend. Bij de jeugdzorg zetten de gemaakte keuzes mij aan het denken. Er komen gespecialiseerde klinieken voor jeugdigen met veel problemen. Met de transitie zouden we toch inzetten op voorkomen van problemen. Nu gaan we weer aan de achterkant investeren, als de problemen zo erg zijn geworden dat we fors moeten ingrijpen. Die jeugdigen hebben toch niet ineens op hun 14e of 15e allerlei problemen. Dat heeft zich toch al veel eerdere aangediend. We spreken toch niet over schizofrenie, wat zich over het algemeen openbaart bij het begin van de adolescentie. Ik lees niets of hoor niets over nieuwe methodieken, nieuwe interventies die eerder worden ingezet en die later problemen kunnen voorkomen. Gespecialiseerde klinieken dat klinkt als uithuisplaatsingen. Is dat nu de oplossing? Waar moeten de jeugdigen dan na de behandeling naar toe? Toch ook weer naar huis? Worden de thuissituatie en de ouders dan voldoende meegenomen in de ‘behandeling’ van de jeugdige?
Er is nu veel nieuws over jeugdigen met een licht verstandelijke beperking (IQ lager dan 85). Dat in het kader van de liquidaties in Amsterdam. Ook hier zou ik een lans willen breken voor preventie. Het leven met een licht verstandelijke beperking is moeilijk. Een beperkt sociaal aanpassingsvermogen maakt dat de samenleving voor jou een lastige puzzel is. Gebrek aan mogelijkheden en aan de andere kant verleidingen. Dit is al jaren bekend, hier zouden we toch wat aan kunnen doen om erger te voorkomen. We kennen de jongeren die kampen met deze beperkingen toch?
Het is onze uitdaging om samen met onze ketenpartners en samen met de gemeenten de transformatie vorm te geven. We dienen het anders te gaan doen, met veel meer aandacht voor preventie en voorkomen van problemen. Dat vergt investeren, dat vraagt leiderschap om ontwikkelingen in gang te zetten. Dat is ook heel leuk en hoogst noodzakelijk. Wij gaan uit van “Niets is onmogelijk”. Dus we staan klaar voor de uitdaging.
Rob C.P. Hartings
Directeur-bestuurder MEE & de Wering |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
